حامد امراللهی

• انواع «لـِ» :

1. حرفِ جرّ(جارّة):

• بر سر اسم می­آید و اسمِ جلوی خود را مجرور می­کند.

لـِ + مؤمنٌ ! لِمؤمنٍ / لـِ + مؤمنون ! لِمؤمنینَ / لـِ + مؤمنانِ ! لِمؤمنیْنِ

• به معنای «برای، از آنِ، ...» است.

الحمدُ للهِ: ستایش از آنِ خداوند است.

• اگر بر سر ضمیر بیاید به صورت «لـَ» نوشته می­شود.

لَهُم مَغفرةٌ و أجْرٌ عظیمٌ. (لـِ + هُم ! لَهُم)

• اگر در ابتدای جمله بیاید معنایِ «داشتن» می­دهد.

لِلمُؤمِن عِرضٌ عظیمٌ: مؤمن آبروی بزرگی دارد. / لی کتابٌ تاریخیٌّ ثمینٌ: کتاب تاریخی گران­بهایی دارم.

2. حرفِ نصب(ناصِب):

• بر سر همه صیغه­هایِ فعلِ مضارع می­آید و آن را منصوب می­کند.
• معنای «تا، تا اینکه، برای اینکه، ...» می­دهد.
• معمولاً بعد از یک جمله کامل به کار رفته و علت جمله قبل را مطرح می­کند.

ذَهَبنا إلی المسجد لِنشارکَ فی حفلة عید الغدیر: به مسجد رفتیم تا در جشنِ عید غدیر شرکت کنیم.

3. حرفِ جزم(جازم):

• بر سر صیغه­های غائب(1تا6) و متکلم(13و14) فعلِ مضارع می­آید و آن را مجزوم می­کند.
• معنای «باید» می­دهد.
• اغلب در ابتدای جملات می­آید.
• اگر بر سرِ این نوع «لـِ» حروفِ «وَ، فـَ، ثمَّ» بیاید، این حرف به صورت ساکن «لـْ» نوشته می­شود.

فَلْیَتَوکّلِ المُؤمنونَ علی الله. ! پس مؤمنان بر خداوند باید توکل کنند.

انتهای فعل «یتوکّلِ» در واقع ساکن وجود دارد و کسره انتهای آن برای خواندن است (کسره عارضی).

• در هنگام تشخیص انواع «لـِ» حواسمان به مصدرها باشد. مصدرها شبیه فعل­ها هستند ولی اسم هستند و «لـِ» بر سر آن­ها فقط «جارّة» است.

ذَهَبتُ إلی بیت صدیقتی لِتعلّم اللغة الانجلیزیَّة. ! به خانه دوستم برای یادگرفتن زبان انگلیسی رفتم.