حامد امراللهی

انواع «ما»:

1. استفهامیّة: این نوع «ما» همیشه در ابتدای جمله می­آید و معنای «چه چیزی؟» یا «چیست؟» می­دهد.

ما بیدک؟ ! چه چیزی در دستت است؟

2. موصول: اغلب در میان جمله می­آید و معنای «آنچه» یا «چیزی که» می­دهد.

أنفِقوا مِمّا تُحبّون ! از آنچه دوست دارید انفاق کنید. (مِن + ما ! مِمّا)

3. شرط: در ابتدای جمله می­آید و حتما بلافاصله در جلوی آن، فعل می­آید. این نوع «ما» معنای «هر چیزی که» یا «هرچه» می­دهد.

ما تُنفِقوا یَعلَمْهُ اللهُ ! هر آنچه انفاق کنید، آن را خداوند می­داند.

4. نافیة: اغلب بر سر فعل ماضی می­آید و گاهی بر سر فعل مضارع و جمله اسمیه می­آید و معنای آن را برعکس می­کند.

5. تعجبیّة: برای بیان تعجب معمولاً از ساختار «ما أفْعَلَ ...» استفاده می­شود. به «ما» در ابتدای این ساختار «ما» تعجبیّة گفته می­شود و معنای «چقدر» می­دهد.

ما أجملَ هذه الغابات! ! این جنگل­ها چقدر زیبا هستند.

ما أکثر آیاتِ الله فی الأرض ! آیات خداوند در زمین چقدر زیاد است.